Yıldızlar gömer gecenin karanlığını
Tüketir karanlığın türküsünü,
Geceye sığınanların mutluluğunu
Ve sevilenin ışıltısını yok eder.
Şimdi
Gecenin sabaha gece olduğu anlar,
Biri sessizce kalkıyor koltuğundan,
Uzanıyor pembe konsola
Ve sayfalarında kayboluyor günlüğünün.
Yaşanmışlıklar,
Yaşanacaklar,
Düşlere sığan gerçekler,
Gerçeklerle kucaklaşan yalanlar…
Açık camdan bir esinti
Yalıyor adeta yüzünü…
Adam, bir sigara yakmak ister
Sonra
Biraz daha fazla yaşayım
Bir gün daha fazla, der içinden.
Sevmek bu olsa gerek…,
Gece ne güzeldi,
Hele bu gece…
Hiç yıldız yoktu.
Yıldızlar engelliyordu
Onun düşünden çıkıp
Göğü kaplayan ışıltısını.
Defterin son sayfasını açtı,
Ay gökten gülümsüyordu
Kalemi yüreğinin sesini biliyordu
O bir şey demedi
Kalem yazdı,
O ağladı…
Bu ağlaması farklıydı,
Yıllara gömdüğü kimsesizliği,
Öyle bir sevgiyle yok olmuştu ki
Nadir elde edilen bu sevgin için
Bir ömür boyu ağlayabilirdi
Mutluluktan…
Saatlerce oturdu,
Günün doğumunu izledi,
Denize vuran gün ışığının
Yüreğindeki varlığını hissetti.
Onu yitirmek istemiyordu,
Açık olan cama gitti,
Orada öylece duran
Akpak güvercini kucağına aldı…
Okşadı sevgiyle tüylerini
Ve öperek döşünü
Uzattı ellerini gündoğumuna
“Seviyorsan gitmezsin
Ya da geri dönersin.” deyip
Açtı avuçlarını
Güvenerek sevgiye.


17.11.2009
SERAP HOCA