Dünya şemsiyesini güneşe tutmuş.
Zamanın bütününden siyah bir yazma aralıyor pencereyi.
Kesintisiz feryatların suladığı toprak
Firar ediyor en verimsiz saatlere.
Dilini yutmuş Sebahat.

Kasıklarında diri bir ağrı
Çenesinde titriyor,
Sabah, erinin gönlüne kuşattırdığı duası.
Islak bir kamçıyla parıldıyor gözler..
Dişini sıkıyor yokluk.
‘Ha gayret’ az kaldı selin düşmesine camdan aşağı.

Vakit tamam.
Sesin tabuta büründüğü bahçelerde taze bir ceylan ağlar.
Yeşilin gölgesidir yürüyen kalabalık.
yokluğu şekillendiren yazıdır kalabalık.
Pembe bir rüzgar geçer dillerden…
İyiydi rahmetli..
Ama erken gitti..

Gözlerdeki siyahlar bir an koyu bir günah olur.
Pencereden bir kızın saçları iniyor yere
‘Yaşaaar! Beni de götür…’

Seyyah bir sancıdır bu.
Ensesinden yakalar alaca karanlığın.
Işıl ışıldır yeryüzü.
Göbeği çatlıyor meraktan yıldızların.
Derin içini çeker, çektirir insana en yaşanılır inleyişler…
Ölenle ölünmez,
Peki, Sebahat neden mezarda bekler…