Hoşbulduk

sustuklarımı söylemiyorum , konuştuklarını susuyorsun
seni bulduğumda saçlarını emiyordun
saçlarını aldım ağzından
yüzünü sıvazladım yağmurlarımla
uzattım seni dizlerime
parçalamış seni ağustos
yazın içinde kara kış yaşamışsın
dostlarım diyordun nerdeler gözüm?
yakınlarını arayan uzaklar olmuşsun
kesmişsin ellerini
dudaklarından tabutlar söktüm
hayır sen ölümü değil yaşamı konuşmalısın
doğruların ucunda hayat başlar
unutma ama gülümse...

Hoşbulduk

yırtılmış uykularını diktim sen uyurken
bağlar bahçeler ve güller ektim dudak kenarlarına
birlikte uyuyalım bak sana yağmurlar getirdim
dizlerinde namaz kılarız ekimin
kış okşar bizi korkma
tevbe ederiz mesela,gülümseriz Rabbe olmaz mı?
Bildiğin gibi yap Çabuk dost ol,hangi ölüm geç gelmiştir ki
Sarıl gözlerine insanların
Sarıl ruhlarına...Yargılamadan sev...

Hoşbulduk

uzun uzun susan bir adamdan
gelene heyecanla şarkılar söyleyen
gidenin ardından ıslıklar çalan bir dosta dön
Dön ki büyüsün kalbindeki çınar!
Madem sessiz ölür erkekler, kıs sesini sözünü yükselt!


Hoşbulduk

ruhunu ateşe tut yansın korkuların ve telkinler
ruhuna dön,kentlerde yer kalmadı...
kalbin ve ruhun arasında yedi kere koş
ayağını vur diline,su gelsin!
kurumuş kitabeler dünyasına
hicret etsin ıslak kelimelerin

hoşbulduk

bir insan kendisine ne zaman döner biliyor musun?
kendisini dağıtmaktan ve bırakmaktan vazgeçtiği an...
bir şarampoldur yuvarlandığı kendi yazgısında
devrim evrimidir beklemenin,affet ve yola çık
bakmazsın o zaman geriye
al yanına kendini...bırak aynaları!kahrolsun akisler...


hoşbulduk..

Bir mumun ateşi söndüğü zaman ışığı nereye gider?
işte oraya değiş...dostlarını sevdiklerini ve kendini...
ellerimi başımın iki yanına aldığımda secde uçlarıma denizler vuruyor
Kayalıklar dalgalar ve çöl uğulduyor üç kere
Başımı kaldırıyorum,karanlık;eğiyorum deniz ve kükreyişler
anla işte...

Hoşbulduk
iyi(lik)lerle yaşamalıyız
ama kötülüklerin inadına...

çek ellerini başından
sana okşanacak başsız yurtlar
kırılmış halklar
oyulmuş ruhlar getirdim
acıyan bir sen misin be babacan?
keşke yüzümüzü yan yana koyduğumuzda
bir binanın tuğlaları olsaydı bakışlarımız
dönseydi gerisin geriye karanlıklar
biz aydınlık alevler yudumlasaydık kalbimize
soğumasaydı ciğerlerimizdeki nefes...

İsa olmaktansa İsa’dan yana ol!
sür dudaklarını kalbinin namlusuna bir kurşun gibi
ve namlundan İnsan’’ın gülleri patlasın dünyanın kalbine