Ben hep annemin baktığı o çocuklara ağladım..
Beyaz yüzlü, neşeli, kirli çocuklara..
hareketlilikleri ile
insanı çileden çıkaracakmış gibi olan,
neşe vermesi gerektiği yerde,
insana "esaslı hüzünü" yaşatan gülümsemeleri ile;
hatırladığım o çocuklara...


Ben hep annemin baktığı o çocuklara ağladım..
Sıkılgan,
kabına sığamayan,
aslında hiç kabı olmayan o çocuklara...


Hatırlarımda benim yaş o zamanlar 8-7..
Vardı bir sevgi..
Yaşı 3-2..
Beyaz tenli.
Ablamdan hep azar yerdi..
Yaramazlık ederdi..
Annesi sokakla evli
Babası içkici..

Vicdaniydi annemin ki!
Para almasa da hiç kıyabilirmiydi?
Paylaşmam için çikolatamı;
atardı bakışını.

İşte;
Ben hep annemin baktığı o çocuklara ağladım..
Çikolatamı paylaştığım halde,
yardım edemeyeceğimi bildiğim o çocuklara...




Hatırlarımda vardı bir ali..
Bir aksi..
Bir aksi..
Atardı taşa duvara kendini..

Annesi deli,
babası onu deli eden serseri..
Yavrum ali ise;
anneme kelepçe...

İşte;
Ben hep annemin baktığı o çocuklara ağladım..
Kelepçeyi birgün takacağını bildiğim o çocuklara..




Hatıralarımda var biri..
Aklımda değil ismi..
Kalmadı fazla cismi..

Orospuydu annesi,
babası sizlere ömrü ilahi..


Alamasakta mesaiyi,

ne mesai için ne de kaçtığına,
habersiz bıraktığı için annem feryadlarda..

İşte;
Ben hep annemin baktığı o çocuklara ağladım..
Esrarengiz kayıplarla, hatırlayamadığım o çocuklara..



Ben hep annemin baktığı o çocuklara ağladım..
Çocukluğumu yaşayamadım..
Başka çocuklarda bana ağladı...




Şimdikinin adı deniz..
Anne ukranyalı,
baba niğde..
Annemin yaşı atladı bir kaç kuşak,
ama hala sokak aralarında kaçak...


Ben ise ruhunu o sokaklarda bırakan,
annemi yakalayamayan...
Ama genede başka çocuklara ağlayan...



KırmızıKurbağa