Zaman vurdu
Serinde akan suya
Güneşi doğurmak için
Kullar çıktı duaya

Bekliyorum gözlerindeki durakta
Çekip gitmenin ertesinde
Kara bulutları gömecektim
Gömecektim kara bulutları

Bahtsızdı onlar,
Karalanmış harflerden örülmüş
Ayrılık hücrelerinden döküleceklerdi.
Değirmen olacaktı dünya
Sonra ikimizi de öğütecekti.

Ayrılıkla büyürdü insan
Savaş, acımızı ikiye katlardı
Ekmek uğruna kuyruklar
Gidip de dönmeyecek oğullar
Taşırdık.

Yağmur kimi zaman
Sel olur kaplardı, yüreklerimizi
Soğutmak için uğraşırdı yangınları
Yangınlar ki en çok gece uykuda yakalardı

Kar yağardı sonra
Beyaza büründürmek için
Günahkârları
Üşürdü içim, ağlardı gözlerim
Küçük çocuk olurdu zaman
Kırmızı yanakları.

Dokunamadığım parmaklarım olurdu
Saramadığım yaraların.
Zaman akıp giderdi
Değirmen olurdu dünya o vakitler
İkimizi de öğütürdü.