Acılar insanı olgunlaştırır derler ya,,,
Yaşımın bin katı yükseklerinde uçuyor ruhum artık.
Yoksun ya!!! Hasret gecelerine uyandırıyor gözbebeklerim.
Bütün mevsim yağmurlu gözlerle seyrediyorum yüreğimde biriktirdiklerimi….
Dolup taşıyor ruhuma acı veriyor her şeyde,,tek kelime çıkmıyor.
Boğazımda o aman vermeyen keder düğümü var ya,,,
Bütün acılardanda beter inan…
Kalabalık ortak değil yalnızlığıma biliyorum ama,,,
Her geçen bir çift göze seni bulmak umuduyla bakakalıyorum…
Sele veriyor ruhum düşüncelerimi..
Akşamları kaldırımlar geliyor benimle dolaştığım her yere..
İsyan denen duyguyu utanıyorda kabul etmiyor yüreğim bedenimde.
YILLAR geçecek belki…
Unutursun zamanla diyecekler…
Gülen gözlerle geleceklerde ya sonrası ‘ANNE’…
Terkedilmiş virane taş yığınlarına mı benzeteceğim kendimi…
Yağmur bile merak etmeyecek mi? Düşüncelerimi???...
Herkes yalanmış şimdi daha iyi anladım.
Toprağını okşamak dahi bütün yalnızlıklarımı batırıyor içimdeki denizde..
Cevap alamasamda sıcak toprağının kokusu yüreğimi okşuyor…
Yanına uzanıp derin bir uykuya dalmak ve bir daha hiç uyanmamak istiyorum ‘ANNE’…
Öksüz bir kuşun kanadındaki sızıyı taşıyorum ruhumun derinliklerinde..
Sensiz hiçbir şeyin tadı yok,nefes almanın bile..
Kızıyorsun biliyorum bana ama,,,
Ümitsizliğime yenik düşüyorum..
MENEKŞELERİNİN KOKUSU KALDI BENDE…