en unutamadığım...




yoksun/


çığlıkla boğulan gece
dökülüyor şimdi sesimin kadifesine.
bir ozan ölüyor gömleği türkü...
acıyı saplıyor kalbine....


bir cıgara kadar uzak özlemin,
akınca içimdeki nehirlere
yıldızları basıyorum yaralarıma
bulutları öpüyorum...


darmadağın bir hayatın
ellerinden tutarken çocukluğum
-hani bir umut
belki "kendim" olurum-

ben,
ziyan bir ömrün ederi ah ben
/göğsümün altında kocaman bir yara/
sensizliği kanıyorum...

yalnız/
bu kent kadar matemliyim şimdi
iki tek atsam diyorum hani
efkar sarsam hüznüme
ruhumdaki acıya inat...
dağılsa yüzünden kalan hasret
unutsam adınla gelen herşeyi...


inansam bu çocukça yalana
bir düş gibi geçip gitsen öykümden.
ve
dökülse içimdeki şiirden
bin yıllara sırlanmış yüzün.

şimdi bırak da
bir masal bulayım kendime
ya da sök al göğsümdeki gurbeti
çünkü
tanrı öğretmedi henüz
bir kadını
yenilmeden sevmeyi,..




f.g..........................tatvan/2009