Dost...

Bu kelime söz konusu olduğunda, konuşmaya veya yazmaya sessizlikle başlarım hep.

Canım yanar derinden.Boşa harcanmış emeklerime, zamanıma ve uğruna harcadıklarıma acıyla burkulurum.Değmezmiş.Anlarım ama çok geç artık.Sonunda bozuk para gibi harcanılmak olduğunu görseydim önceden, elbet çabalamazdım.İnsanlar, yaşanılanlar her ne kadar güçlü olursa olsun, kafalarına estiği zaman herşeyin üzerine bir bardak su içmeyi o kadar iyi öğrenmişler ki...

Yazık...

Hâlâ kimi geceler oturur, maziyi anarım.Herşeyi elimin tersiyle itip de dostlarıma kucak açtığım zamanları düşünürüm.Hiç mi kıymeti yokmuş beraber dökülen gözyaşlarının, paylaşılan ekmeğin, acının, sevincin deyip, böyle geçmişe küfrederim...

Ama artık öğrendim.Hayat pişirdi beni.Kıymetini bilmeyenler için kendini parçalamanın hiç bir faydası yokmuş.Bundan sonra yerini kaybedenler için çabalamak yok.Gitmesi gereken gitsin.Gidecek olanın zaten benim için bir faydası yok.Hiç değilse bir gidenin boşluğunu dolduracak kıymetli bir insan getirir hayat.

(Kıymet vermeye değecek bir insan çıktığında karşına, kalbinde o dostluğu koyabileceğin boş bir yer olacakmış)...

Kimsenin seni üzmesine müsade etme Sevgili şairem...