o
aşkın son yaprağı takvimlerden koparılan



tarihin içinde bir zaman dilimi
o
bende bulur kendini
dilim
lâl
anlatamam derdimi



ey aşkın
başkaldıran kölesi
seviyorum seni
kendi yüzünle dön bana
dokunamasam da

biliyorum
sen de
bir sonbahar yaprağına
teslim edeceksin gülüşünü



bir kadın
gökyüzüne kaldırırsa başını
orada
yağmur olur gözleri
savrulup gider salın kıyısından
kıyısızlığa kürek vurur
babalar yalanlara yazarlar aşklarını
çocuklar
yanlış atlara binerler
şaşırırlar yollarını



şimdi
bir acının koynunda kıvranır kadın
mahallenin delikanlısı
duvarlara yazar adını
çıkmaz yüreğinden
sevgi sarısı



işte
yokluğunla yine dönmeye başladı dünya
başım dönüyor
bir tütün sar bana
hasretin yaprağına
yakamasan da



seni
on iki eylül akşamı gibi taktılar koluma
bulutları döktüler üstümüzden
saçlarında savruldu griler
bu sulu gözlü gardiyanlar ne bekler
başımızdan gayrı vurulacak yerimiz kalmadı
kalmadı sabrımızı sulayacak bir yağmur damlası
yine de ben üstlendim bütün günahları sende
ellerim
her acıya ayrı bir şekil verir de
bir seni saramaz
sen karşıki hücrenin deliğinde
yırtık bir gülümsemeye sıyırırsın yanaklarını
ben göremesem de




seni
nefesindeki şiirle öpmek istiyorum
yığılsın üstüme gurbet
sende çoğalmak istiyorum
biliyorsun
çoğalmak sende ibadet




son nefesimi verirken bile
tekrar seni öpmek
öpmek istiyorum
o verdiğin ilk nefesi
hayat sende çoğalsın diye
sana geri vermek istiyorum
aşkım
seni çok seviyorum
artık
yaşamasam da


tarihin içinde bir zaman dilimi 2009


İsa İnan