HAYRETTİN TAYLAN

dökülür içime şelalelerin akışı gözlerinden
Karları eriyince yarların artar yalnızlığım
içime harlar oluşur köklerim sürgüne dallanır
düğümlenir hazan filizlerim fecrin açılır açlıklarımda
ardelenlerim açar, çiçeklerim rukuya durur,
ulaşılmazlığın tavusu öter ruh celbimde
gövdemdeki son algıdan başlatılır sensizliğim
ritmik kulaçlarların susuz suçlarında başlar mesaim
biraz sözüm özünün kitabesine asılacak
sözclerim, kanlı gömlek gibi taşınır Yusuf sahilinde
İçimde yanan mumların ummasında ummanlar uzar
çevresinde kumlanır düşlerim güneşlensin diye gelişin
sahranda ölümcül mecnunların tabutu taşınır aşınır kaçışlarım
el_lerin yelleri yalar saçlarımı, suçlarım taranır aranışında
çığlıklarım geceyi örter
yıldızlar oynar siyah beyaz ekranımda
resimlerde kalan geçmişin ermişliğinde irkilir avuntularım
dilsiz sevinçler yollama güvercin kanatlarıyla
Dilim, yolsuz güllerine ruh künyesine ekler
Bekler seni ölümle oynaşan gölgem,
pas tutmuş tutkularımın tükenmişliğinde bir tutam kadarım
nicedir öpülmeyen dudağımdan senli inciler dökülür gelmelere
prangalı kavuşma kalemimi acıların üreci kırdı
gayrı sensiz gayrı senli gayrı anlatılmazdan öte bir an haldeyim