6
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1952
Okunma
Elimden neden tuttun, Çekme dur çok acıtıyorsun.
Kimsin sen, bu ne telaş, benden ne istiyorsun?
Sanki Birini öldürmüş gibisin, çok korkuyorsun
Bırak elimi! Beni fena korkutuyorsun.
Çekiştirmesen de olur, benimle gel de yeter
İçinde olduğum hayat zaten ölümden beter
Ekmeğe doyamadan kirli sokaklarda biter
Bir aşk yaşayamadan, gülemeden ışık gibi söner.
İçimdeki korku ne olursa seninle gelirim
Artık bırak şu elimi! Ben yürümesini bilirim
Şimdi derdini anlatma, gecenin büyüsü bozulmasın
Hava iyice soğudu, hadi koşalım adımların hızlansın
İçindeki korku dolu heyecana beni de ortak ettin
Elimden tutunca duyduğun korkudan bana da verdin.
Yalnızlık denen korkunç bir yaşama biçimi vardır
Hissediyorum bu yaşama biçimini ebediyen kaybettin
Sende benim gibi yalnızsın, ağlamaktan bir çaresin,
Direnemeden kaybetmişsin, benliğin kine alışmış
Yağmur tüm şiddeti ile yağıyor, biraz duralım
Her taraf karanlık, bizim gibi. Kapılarda kapanmış
Daha adını bile bilmiyorum, lütfen söyler misin?
Her zaman susar mısın, hiç konuşmaz mısın?
Birbirimize pek benzemiyoruz, merak etmiyorsun.
Yoksa sende benim gibi kocaman bir karanlık mısın?
Acı duyduğun belli, yoruldum, ne olur konuş artık yeter!
Tamam konuşma! Gülme! Sen sadece ağla!
Anla artık! Rezilliklerine rağmen hayat yaşamaya değer
Acılar ise ancak hayatın bittiği yerde biter.
Yağmur dindi. Kesti üzerimizden tüm güzelliğini
Elbisen incecik, yapışmış, ceketimi al ört göğüslerini
Yolumuz sevgi, uzundur. Sakin ol, uzat bana elini
Konuşmasan, kim olsan fark etmez, seviyorum artık seni.
(rawiz1621) raviz demirel...
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz