kal demedim hiç
dur/duraksız
git dedim

karşı koymak istedim hep
o davetkâr
deli dalgalarına

gel gör ki yapamadım

nihayet
aldırmadan güzümün solgun yüzüne
uydum miadı dolmuş bir eylül sözüne


köhne teknemin yelkeni eprikmiş
dümen kırıkmış
yolda bırakırmış ne gam

vira ! dedim
dilindeki ak köpüklü sevda türküsüne
poyrazmış lodosmuş aldırmadım

yalpaladım
su aldım

zamanın ötesinde bir yerlere
olmayacak bir seferdi çıktığım

dönüşü yoktu
bilmiyordum
kaç gün
kaç yıl
kaç mildi bu yolculuk
cevabı yoktu
onun içindir ki
hiç soru sormadım



bir an geldi ki
çağırdığın sularda
bir başıma kaldığımı anladım

ölesiye yorgundum

sen yoktun
belki de hiç olmamıştın


ibresi koptu yalan pusulanın
yönsüz ve yapayalnızdım


…

işte tam o sırada
yaralı bir martı kondu omuzuma
nasıl acı çekiyordu nasıl

alnımı kanlı kanatçığına yasladım
doya doya avaz avaz
hem ona
hem kendime
ilk kez
yetim çocuklar gibi saatlerce ağladım

…


bilmiyorum
bir daha ayak bastığımı görür mü ayrıldığım kıyılarım

ah nihavendimin körfezi
ah durulmuş gönlüm

o yüzdürdüğün
benim yitirdiğim ay ışığım

yar gibi halden anlamaz
can gibi deva bulmazım
dönüp geldim bak sükûnetine esrik sularının

ben kim açılmak kim uzağına alın yazımın

dönsem
yine yeniden

salsam usulca derinlerine
dibe vurduğumu duyar mı
yosunlarına dolanır mı kancaları paslı çıpamın..

ya da
uzat elini
kara saçlarıma doladığın
palamarı çöz benden
yalvarırım

çöz de gideyim
yemin ederim
bana verdiğin her şeyi bırakırım

razıyım canım yansın
razıyım
ardımdan kimse ağlamasın

yeter ki unutayım

yeter ki
azad’etsin beni
el-aman dediğim sevdalığım...

Ceyda Görk

25 Temmuz 2007 sa: 20.47