Ellerimi yakıyor gözyaşları
Aynada kırık gramafon gölgesi.

Balkonlu evlerin ıssızlığıdır içimdeki
Uçmaz çocukların rüyaları
Susuzluğudur denize bakan gözlerin
İçimdeki bitmez türküsü.

İnsanı en çok giden acıtır
Buruk kalmış çocukluğunun
Çürümüş bayramlıkları içinde
Çamura batmış ayakkabıları gibidir

Senden bahseden dudaklar uyur,
Şehir uyur,
Ay bulutların arkasında.
Sen uyursun.

Ellerimi yakıyor yokluğunun gölgesi
Uysal kedi oluyorum,
Kıvrılıyorum düşüncelerin kenarına
Sen, ırmak oluyor
Akıyor
En çok acıyan yanıma.

Modern kentlerde
İnsanı en iyi tanıyan metropollerdir
Çarpmadan birine
Yürüyerek giden gölgelerdir.

Gece yansır bardağımdaki çaya
Senden bahseden dudaklar uyur
Şehir uyur
Güneş uyur
Sen uyursun.

Şehri en çok yarasalar tanır
Karanlığında kuytuların
Kör bakışıyla
Kokusundan tanır.


M.S./ 2009
KAHRAMANMARAŞ