mevsimler çıkıyordu salınarak
dumanı tütmeyen bir fincanın
koyu telvesinden
ve yine
ertelenmişlikler topluyordum
güz akşamlarının
kışa taşındığı sokak aralarında
iki yüzü keskin bir bıçak gibi
ihmaller çarpıyordu sessizce
hayatımın orta yerine
delik deşik oluyordum

içimde binlerce kırıntı
kanatıp dururken can evimi
tek tek sönüyordu güneşlerim
deli dolu günlere gelin ediyordun
telli duvaklı gecelerimin
karanlık duvarlarından sızan
anıların en uçsuz bölgesini
akbabalar üşüşüyordu
faili belli bir cesede
davul zurna sesleri eşliğinde

gölgeler kadar ıssızdım işte
karanlık orman çığlıklarının
patikası yitik dallarında
yorgun düşüyordu bakışlarım
bir baykuşun gözlerinde
ve
sessiz hıçkırıkları göğe yükselen
bir gelin ağlıyordu içimde
aklımın limanında sevişiyordu
hüzünler

cümlelerim sana yazılmaktan yorgun
geçmişim felç olmuş aşkların esiri
kayıp Eylül gemilerinin
kırık güvertesinde
kesif ayazlarda dolaşıyordu
hayaletler

ne çok istemiştim oysa
kalemin yazmadığı
kelimelerin kifayetsiz kaldığı
durgun suların coşup taştığı
meydan okuyan olmanı
tüm keşkelere

şimdi
gece cinnetlerinden çıkarıp
yolcusuz duraklara yazıyorum seni
defterimden yırtılan sayfaların
sararan yapraklarında
hiç olmayan bir sevdaydın aslında
herkes gibisin artık
farkın kalmadı kimselerden
anla


Eylül GÖKDEMİR/Asimaral... 23 Eylül 2009