Bugün sen kendine istersen kör ol,
İçindeki sese istersen sağır.
Bir sabah belirir, bir incecik yol,
O gün sen dilersen, kendini çağır,
Boşuna, istersen bağır ha bağır…

Ne gören biri var, ne de bir bilen,
Âh ne cinayettir, işte bu vehim.
İçindeki ânı, ya kimdir dilen,
Ve her parçasına kimdir o hâkim?
Sana senden yakın olanlar da kim?...

Âdem’e secdeler ederdi şeytan,
Bilmek, yalnız bilmek yetseydi eğer.
Mâzereti bırak, ağla ve utan,
Bir damla gözyaşı, Allah’a değer,
Bir (âh)ın hesapsız günaha değer…

Cin fikirli adam, sana ağlamak,
Çok uzak, varılmaz ufuklar kadar.
Hâliyle düştüğün hâli anlamak,
Uzak, ufuktan da uzaklar kadar.
Kendine kurduğun tuzaklar kadar...

Bir oyun içinde, bir başka oyun,
Onun da içinde, adı körebe.
Kaçıyor bir sırtlan peşinde maymun,
İnsan olana dek maymun hep ebe,
Bin yıl yaşasan da boş kalır heybe...

Kâr diye bildiğin ne varsa zarar,
Tattığın ne varsa öylece yalan.
Bir gün bir ses gelir, buraya kadar,
Anlarsın, geçmiştir su gibi zaman,
Bir âh olur dünden yalnızca kalan...

Vursan da kendini dağa ve taşa,
O’nun olmadığı muhit bulunmaz.
Günahına tenha arama boşa,
Sana senden âlâ şahit bulunmaz.
Şirke (belâ) gibi ahit bulunmaz…

Ankara, Eylül 2009