İnsan acımasızlığı ile vuruyor duvarlarıma
Sırtımı döndüğüm her gün
Sevda taşırken trenler oluk oluk sevdasızlara
Ömrüm azalıyor geçtiğimiz her gün

Gitmiyor elim artık kalemlere
Korkar oldum kendimle yüzleşmekten
Yetmiyor artık gönlüm yeni yetmelere
Korkar oldum sevgisizleşmekten

İnsan seçmezken karanlıkta
Beyaza bakamaz oldum
Güneş sanarken milleti aydınlıkta
Kendimi karanlığın içinde buldum

Sevmeye çalıştığımız güzel ama küçük insanlardı
Unuttuğumuz en önemli şey
Herkesi kendimiz sanmamızdı
Onlar ego yollarına düşmüş basit insanlardı

Sevmek edep,adap,saygı ister
Rakı sofrası gibi ağır bir racon ister
Sevmeyi bilmiyorsan
Delikanlı gibi sofradan kalkmanı ister

Sevmek bir edebiyattır
Yağmurlu yolda ıslanmaya benzer
Tente altından yürümekte vardır ama
Zevk alırcasına ıslanmak ise aşk’a benzer....