Bir kalem sırtında dünyayı gezip
Olanı biteni bilen şairdir
Adalet uğruna ateşte yüzüp
O uğur yolunda ölen şairdir

Dünya tarihine vakıf olarak
Vakıf olduğuna sadık kalarak
Yaştan değil baştan fikir alarak
Akıl boşluğuna dolan şairdir

Geçmiş üstatların feyzine erip
Kibir meydanında nefsini yerip
Sadece haklıyla el ele verip
Fikir dergâhına gelen şairdir

Etrafında varken bin bir dönence
Kalbine geçerken yüzlerce kanca
Us ile hükmedip özgür inanca
Değişmez duruşla kalan şairdir

Faziletle kurup her bir düşünü
Küllerden var edip umut kuşunu
Yoksulun gözünden akan yaşını
Yürek mendiliyle silen şairdir

Aşk girmemiş kalbe aşkı tattırıp
Resmedip dertleri kaşlar çattırıp
Aş girmez evlerde ocak tüttürüp
Yoksulun gözcüsü olan şairdir

Vicdanı herşeyden üstündür sayıp
Ayıba korkmadan diyorsa “Ayıp”
Ne zaman denilse “İnsanlık kayıp”
Yazdığıyla kaybı bulan şairdir

Fakat şöhret için yazan biriyse
“Ben” deyip egoyla gezen biriyse
Kibriyle kulları ezen biriyse
Benim nazarımda yalan şairdir

İHSAN TURHAN