yoksun!
şehrimin üzerinde kara bulutlar volta atıyor
yağmur! gök kubbeye saklanmış
hınzırca bekliyor
yağdı yağacak


ben ise dudaklarımda keskin bir inilti
sensiz / adı piç olan acıları doğuruyorum


yoksun!
acun yerinden oynadı
tebessüm toprak altına kaçtı
yıldızlar üzerime yağmıyor artık
girdabından arta kalan parçalarım
soluk almama yetiyor
kafi mi? dersin


gittin!
dilim ahraz
damağımdaki kekremsi tadı yutuyorum
sözlerin boğulduğu noktada
usulca el açtım
aşkını dileniyorum


say ki kuş uçmaz, kervan geçmez yollara düşmüş
divaneyim / geri çevirme


yılgınlığımın şehla gözlerine
hasret mil çekti
yaşam! uçurum kenarı
kalleş tuzaklara kurban giden
gözlerinden kan fışkıran çocuk yanım
kimliğim intihar eşiğinde


buğulu camlar arkasında
saklı mısın? yar
çık ortaya
nefesin üzerimden geçti


say ki yetim kalmış bir çocuğum
uzat elini / sevineyim


çaresizlik boynuma dolanmış
yağlı ilmek
gölgem dahi sendelerken
ay geceyi yırtar / sessizce
ve
ben kaybolduğum coğrafyada
düşler sokağını adımlarım


say ki aklını yitirmiş biçareyim
hor görme


bütün sövgüleri aldım / dudak kıvrımlarıma
çektim kopardım
geçmiş zaman sarkacını / titreten anıları
yıkıldım puşt sokakların
soğuk kaldırımlarına
ölgün bir ışık düştü üzerime


koyu lacivert sis
dört duvar etrafımda
çekecek / elimi uzatsam
ıslık çalıyor soysuz yalnızlık
kulaklarım harabe


sallandı göğün bulutları
baykuş kanatları / dokundu tellerime
söz aktı dudaklarından
sesinde üşüdüm


Yeşim Deren