Ben 11 yaşında çaresiz küçük bir Uygur Türk çocuğuyum; cesetlerle dolu katliam içinde kaybolan babamı arıyorum, çaresizim.

Bir taraftan yaşanılan işkencelere dalıyor gözlerim, diğer taraftan karnında bebesiyle sızlanan anneme uzanıyor titrek ellerim.

Kısacık ömürde paylaşılamayan, canlar pahasına, uğruna savaşılan nedir? merak ediyorum.

Bizler büyüdük de, dünya sığılamayacak kadar küçüldü mü? Hani gönül yetti mi aşta yeterdi…

Yoksa bunlar düşlenenler miydi?

Söyleyin büyükler; Yurtta sulh, cihanda barışa katılanlar şimdi nerdeler?

Yoksa şimdilerde herkes kendi kuyruğunu kurtarma derdindeler mi?

Hayır! Yalnız BEN dense de bu devranda, bana anlatılanlar bunlar değildi öğütlerde…

Dünya sevgi ve kardeşliğinden bahsetmişlerdi hep alemde.

Şimdi neden? kimse yardım elini uzatmıyor bu dehşette.

Rahat uyku uyunuyor mu? kardeş ülkelerde, biz ızdırapdayken…

Yürekleri bizler için atmıyor mu? Endişeyle.

Yaşlı gözlerle açılan eller semaya, bizim içinde dualar etmiyor mu? can-ı gönüllerde…

Ben hissediyorum ki tüm yüreğinizle bizlerlesiniz, elbet bitecek bu zulüm, elbet bir gün bizlerde; katliamsız ve yaşanılası yeni yarınlar için mavi ay yıldızlı bayrağımızın altında, umutlarımıza yelken açacağız…


Elbette ki ey Türk! Umutsuz yaşanmıyor, kaybetmeyin ümidinizi bitecek bu vahşet!

Masum yüreğinizi yüreğime koydum, sizinle atacak bu kalp…

Tercümanıyız hissettiklerinizin ve yaşadıklarınızın yalnız değilsiniz bu yolda emin olun!

Sizinle bu TÜM TÜRK, TEK YÜREK.


(yazımı 11 yaşında katliama maruz kalmış masum bir çocuğun yüreğinde hissedebileceklerini hayal ederek kaleme aldım.) Seda
__________________