Yaşam eksik, gün yetmiyor sanki!
Aç, açıkta evsiz-barksız ortadayım.
Bulur muyum bilmem ama
Çıkmaz sokaklarda bir çatı arıyorum;
Gölgesine sığınacak,
Benim diye sarılacak!...

Güneş akşam yolculuğunda,
Direnç ve umutlarım veda peşinde.
Kimliksiz, sahipsiz
Üstelik yağmursuz çile yüklü kara bulutlar
Derdini dökecek birini arıyor!

Oysa ben?..

Gecenin seslenişinde kararan yüzler,
Bir de yarıya kadar yanmış sarı ışıklı mumlar
Aynı gönül gözünden umuda bakmakta;
Sararan hayaller ise ay ve yıldızlar inat,
Son şafak vaktini duyumsamakta!

11 Eylül 2006!
O gece zamansız, sensiz sessizliklerde
Bozmadan gizlerdeki benliğimi,
Bekledim 12 Eylül sabahını.
Yüreğimde çığlıklar arşa değmekte
Ama gün doğmamakta ısrarlı!...

İşte yıl 2006, 12 Eylül...
Bir gök gürültüsü, bir şimşek çakması
Ve rüzgarın kollarında kalmış
Çaresiz bir yaprak gibi sen:
“Kızım gel” derken titreyen sesinle,
Sallandı 12 Eylül 2006!
Uçup geldim, yetiştim sandım;
Ama çağırıp da beklemeyen,
Gözlerini gözlerimle buluşturmayan;
Dudaklarında yarım kalan sözleriyle
“Hoşça kal kızım” bile diyemeden giden;
Tüm eylüllere veda eden
Senle buluştum, senle öldüm...

Şimdi yıl 2009;
Kim bilir kaç iki bin daha olacak?
Benzi soluk, beli bükük hıçkırıklardan
Kim bilir, kaçı daha boğazımda nefesini tutacak?
Ve ben yine eksik, yine sensiz olacağım...
Bugün, yarın ve yarından sonra -yaşarsam eğer-
Halim harap, günlerim toz-duman,
Çatısız, sensiz ve kimsesiz!..

Evet babacığım;
Her şeyi anladım, bağladım bir nedene de,
Sensizliği, ansızın gidişini anlayamadım,
Bağlayamadım hiç bir nedene!..

Ben bu Eylül 2006’yı
Hapsedemedim, hazmedemedim,
Sevemedim babacığım!
Ben bu eylüllerden kurtulamadım,
Gidemedim!..
Gidemedim!..
Sensizliğe alışamadım...

Rukiye Çelik
11.09.2009