[

kalin ] Bugün, vazgeçtim kendimden bir kez daha,
Yoruldum yürüdüğüm aynı yolda,
Her defasında saydığım adımlarımın,
Bir merhabayla kesilmemesinden.
Pencereme yağıp da tutamadığım yağmur tanesinde,
Toprağa düşmüş hüzünlerim, filiz vermiş sonra.
Mevsim sonbaharmış, yağmur yağarmış mevzusu değil gıyabında yazacaklarım.
Figüranların beni oynadığı bir zaman yolculuğunda,
Umut tüneline çoktan kapılarını kapatmış,
Bir yürek de değil aslında bendeki.
Güneşin kızı olmaya çalışan bir yürek beklide,
Rollerin çoktan dağıtıldığı bir hayat da,
Her şeyi baştan yazmaya çalışan bir yürek.
Beklide hiçbir şeyim hiçbir şeydeki her şey.
Sonunu iyi bilen ama nereye savrulduğunu hiç bilmeyen bir yürek.
İşte bugün vazgeçtin kendimden bir kez daha.
Anlamlandıra bildiğim kadar anlamlandırdım hayatımı.
Yüklemleri vazgeçmek üzerine,
Gizli öznesi yalnızlık olan uzun cümleler kurdum.
Nereye gidersem gideyim hep “ ben” oldum.
Olmaktan korktuğum birinci tekil şahsın en tekili en yalnızı.
Bugün açtım gözlerimi,
Kaybettiklerimi de kaybetmeye başladığımı gördüm böyle yaparak.
Kapıma rengârenk bir sessizlik bıraktım.
Bazen susmakta güzeldir.
Ve dedim kendime, vazgeçmek için çok erken.
“Bir insanı sevmekle başlar” der Sait Faik.
Hep bir insanı sevmekle anlam kazanır her şey.
Yaşam denen bu pazarda en değerli şey.
Bunları paylaşmak istedim sizinle.
Daha paylaşacak çok şey var.
BU İLK MERHABA