tövbekâr değilim hâlâ
sürüyor kendime esip gürlemelerim
ne yapsam dikiş tutmuyor sözlerim…


dinle çocuk! dinle artık
ne olur, bana aydınlık yüzünle bak biraz
hem büyüdün (mü) artık !
geceyi demleme durmadan gözlerimde
yak şafağımı yüzümde
beklemenin sonsuzluğunda
yitip gideceğim bilesin
bunlar son günlerim

gündüzüm yok, bilsin tin sızımı
sen geceye sor, söylesin sana hicranlı şarkımı

bir büyüksün bir küçük
gidip gidip gelmelerinden bıktım artık

bıraktığın bulutlar gitmiyor gözümden
yiter gider kanmadan/ doymadan
kar topu sevinçlerim

öyle, afili düşler kurmadık senle
bilirsin, yoktu hiç yükseklerde gözüm ki hüsranım olsun öyleyse, neden yitiktir gözümün feri
söyle
ne kaldı ki yarınlardan bana

ne olurum, ne biterim ellerinde
daha ne kadar görmezden geleceğim yaşamı
hep, dokunsam ağlayacağım
bir manzara var önümde

bir kez olsun vuramaz mısın dünyanın dibine
ki, neşeli şarkılarım olsun benim de
bu oyunda
hep kırmızı başlıklı kız mı olacak rolüm
kimsesizliğimi vurur yüzüme her ağlayışım

mor şafakları çizmeyecek misin son demime...
kan revan mı açacak hep güllerim

bir ninniye dayamalıyım başımı dizlerinde
mavi bulutlar çizmeli üzerime ellerin
bir gelincik tarlasında koşmalıyım düşmeden/özgürce
diz çökmemeliyim artık acının önünde
her rüya, hayra çıkmalı ertesi günde...

iç açılarım
daha ne kadar acı biriktirebilir sence
hicaz makamından şarkılarla
hep sanık mı olacağım kendimle
sobelenen hep ben, ebeleyen sen

bir çıkrık ki, in in bitmiyor kuyu…
kör sesimi, nasıl duyar yaşamın suyu
bunca yıl yeşertemedim içimi
bulamadım ışıklı yolu
ip koptu kopacak, artık uzat şu kolunu

haydi, son bir gayret göster
salla salıncağımı neşeli şarkılarla
düşeş benim olsun son oyunda
ne olur, bak bana biraz aydınlık yüzünle…


Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir