Ne zaman hatırlasam
Savrulan saçlarını toplamış ensesinin üst tarafına
Bütün mevsimleri hapsetmiş
Günün telaşıyla fırlatırdı eşikten pabuçlarını
Öfkeyle kavga ederdi incecik ökçeleriyle
Nutku tutulsa hayıflanmazdı
Gözlerinin içi güneşte ince saman çöpleri gibi pırıl pırıldı
Dertlerin en gücündeyken
Başını öne eğmedi

Hayat sokaklarında
Onunla ayaz bir yolculuğa çıktık
Adım adım ama nereye?
Her sabah yapışarak yürüdüm eteklerine
Karanfil tırnakları battı avuçlarıma
Eteğinin yeninde sırdır hala çocukluğum
Hatıralar daha sarih
Solgun benzi, ağır kumral saçları
Bir bağ bozumu gibi omuzlarına yığıldı
Bu şiirin kahraman kadını!

İçinde!
Yurttan sesler korosu üyeleri
Buluştururdu bencilliği erdemiyle
Zihni nasılda üretirdi evhamları zanları
Bir şey vardı onda kimsede olmayan
Sakin, müşfik, cömert, evliya sabırlı kadın

İçinde gönenç öyle bir şenlik ki, çakırımsı
Bir yumruk sertliğiyle hayatın manası kâfiydi
Tabiatı müsait munis
İhtiraz ülfetinden anlaşılırdı
Tılsımlı ayna gibi uzlet
Dipsiz bir kuyunun ağılı suyla boğuşurdu
Sakınarak ve umarak

Mırıldandı!
Duası olmayanın olur mu umudu!
O vermek istemeseydi istemeyi istemezdi bizden canca
Evvela sükûnet
Sonra metanet
Birazda dirayet
Sen sadece teslim ol Âlemlerin Rabbine kulca
Haktan gelen her şeyin bir sebebi var onca
Bizler hayaller kurarken tanrı yukardan gülümsüyor bence

Kendini kâinatın akışına bıraktı
Hırs nefsi pratik akıllı entel
Yakamoz pırıldar kirpiklerin arasından
Oysa cesur düşünürdü
Bir mazi artığının tam ortasında
Sabır ve sevgi taşar onun yüreğinden
Bir hayatın sayfa sayfa özeti dökülen sözleri
Nitelikli insanüstü yüreği ak pak
Hilesiz sevgi öğretmeni
Öğrettikleri miras bana
Elimdeki roman içimdeki kahraman
Ezberim hammalın ölesiye

Öksüzler sofrasına ortak etmedi beni
Ağlarken güldü mesut gibi
İnsanlığın sevgi taneleri tek tek biterken
Hayat denen imtihandan
İftiharla mezun ettin sen beni
Ruh varlığımın mimarı
Dudaklarında tebessümün balı
Dudağımda nefesi
Kaç güz akşamı koklaya koklaya ağladı
Nefesimden öpen
Vefa sıradan bir şey olur
Vefa onda kaybolur

Heple hiç ilkesi sevgi gibi gülce
Gülünce gözlerinin içinde binlerce gamze
Bir vazife gibi ifa ediyorum
Onunla övgüye şayan çalım atıyorum
Anam olur kendileri
Gül yürek gül ten
Yastığımda kokun
Yamacımda nefesin
Yalvarırım beni hep titreyerek sev, emi?

Muhalif bir yel eser
Şafak vakti
Yıldırım düştü gönüllere
Bu gidiş o değil
Tanıdık değil bu gözyaşı selleri
Yağmur indi kirpiklere yanaklarım ıpıslak
Hem lezzet hem azap
Oysa bütün kâinatınla bana taşındın

Sessizliğin sesleri
Cevabım yok, bana niçin de?
Uyumuş ihtiraslar
Buruk, ürkek, tedirgin hali
Başka bir telaş
Çok keşif yaşadı fazla yoruldu
Biz bize yaşarken
Evrende ezgileniyor yeni bir hayat
Seyrana çıkıp kapına türkücü geldi
Boğazına tıkılan göğsünde cümbüş
Mesut yekpare bir ruh ahengi içinde
Vaad edilen “Mutluluk”

Gök bakışlım
Nasıl olsa hiç kimse senin gibi has değil
Göğsüme çöken bir türküsün
Fena koydu bana
Beni yargılama
Son kez munzurluk yaptım sana
Ah hınzır kız

Denizin hafif çırpıntılı
Dalgaları lacivert koyu bir yaldız
Elinde gelin çiçeği
Kendisi gibi nergis zambağı
Masal perisi
Üstü kalsın
Tomurcuğum

Ne sen sor ne ben söyleyeyim
Sesim adeta kanıyor
Sözlerim beyhude
Azap krizi
Yahut çok hodbin
İnsafsız bir öğütücü
Mesafeler avuçlarımdan kaydı

Ruhumun bir yanı tümden narkozlu
Barut sıkışması kirpiklerime
Biraz ben biraz sen
İnce bir sancı
Genzini sızlatan halini andırır
Emin ol şikâyetim yok benim
Hadise çıkarmam
Bir daha dokunayım keskin sivri uçlu sevgine
Yüreğinin şenliğinden uçma zamanı

Gül yüreği umman
İlelebet
Yüreğinin adı bence
Gör ve göster

Besbelli ki seni binlerce şiir ifade etmeye yetmez
Analığın cesim muhteşem
Gül yüreğe himmet güle değersin gülce
Hiçbir şeyden şikayetim yok dedi
Hayali minnacık bir sevgi resmini yapabilmekti
Yavaş yavaş vakit tamam
Toparlan gün batmadan
Sen mutsuz olursan ben ölmekle yükümlüyüm
Sahi gidiyormuşsun?
En farkinda yüreğim yüzde yüz eminim
Zaten devrildi
Güle güle gül yürek

KAYIP YALDIZ