Üzerinde beyaz ipeksi gömleği
Özenle ütülenmiş kumaş pantolonu
Ve yumurta topuklu o beyaz ayakkabılarıyla
Yürürdü hayatın zorlu yollarında

Beyazı çok severdi benim dayım
Sanki beyaz yüreğini tanıtır gibi
Hafifçe öne eğikti omuzları
Sanki doğruluğu sırtında taşır gibi

En sevdiği renk saçlarına takılınca
Hicranla kahkahasını gözlerinde saklardı
Hayat yorgunluğunun gölgesinde soğumuştu bakışları
Ve hiç kimseye onun ki kadar yakışamazdı o ülkü bıyığı

Bir sabah hüzünler giydi bakışları
Göğsüne takıldı derin bir sancı
Siyah bir lekeydi bulaşan beyazlarına
Ekmek teknesini beklerken rızkının başında
Hayatı boyunca yapmayacağı bir şey yaptı
Çaresizce açıldı ekmeğe yumulan avuçları
Mağrur mağrur
Dağlar gibi yıkıldı.

Yazdığı bütün şiirleri yarım bırakarak
İnandığı doğruları sıkıca kucaklayarak
Simsiyah ölümün yanağında
Beyaz bir ben gibi
Karşılık bile vermeden ruhunu teslim etti

Bakmayın onun şimdi böyle boylu boyunca uzandığına
Bir zamanlar hırçın rüzgârlar gibi eserdi
Beyazı çok severdi benim dayım
Öldüğü gün bile beyazları üzerindeydi…

12-08-2009
İzmir kafkas unlu mamuller
Söz:burhan orhan