tek şiirimin
ve ömrümün
öyküsüzlük öyküsü:

fırçayı gözlerime daldırdım
gözlerimle boyadım beyaz sayfanı
gökkuşağına bakınca beni anımsa diye
yeşile bakan mavi...

seni uykusuzluğuma çizdim
sabah heyecanıyla açılan bir kapıyı
uzaklarımı bile kovmuşsun
birşey görmüyor gözüm
sense beni ve kendini

hohlasam da acıyor ellerim
aklımdan gitmiyor kısık kısık bakışın
püsküllü acılarıma
acılarım yalancılaştırırdı
senin gözünde dünyayı herşeyi

gözlüklerinin camında
ağladığımı gördüğümden beri
daha da büyüdü yalanlarım
ama ben küçüldüm
hangi karanlığa baksam
gidişin dürtüyor uykularımı
korkuyorum
ezik bir noktayım
simsiyah bir özleme bağladım tüm umutlarımı
hala çocukluk sokağında
kurabiye düşlü peynirli poğaça kokulu

simli yıldızı olmak istiyorum
kafanı göğe kaldırışının
say hadi beni
kaçıncın olursam olayım
umurumda değil
say hadi
say da sırasını savsın ömrüm
başka bır ışığın çaresiz kederine
bak kendi gözlerimin göğünden de kayıyorum
bu sonuncu çocukluğum
gözünde büyüyüp yitip gitmek istiyorum

kağan işçen

yağmuru izleyen çocuklar gibi

şiirlerimle

ve

şiirlerimde

bekliyorum...