0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1542
Okunma
Gül, her baharla gülüveriyordu aşkına.
Bülbül, bekliyordu aşkını bu fani yaşamda.
Ecel geldi, ömür tükendi.
İmkansız aşk sona erdi.
Bir aşk hikayesi daha hüzünle bitti.
Bülbül, öldü gülünün kollarında,
Gül, beyazlara büründü mateminden.
Soranlara dediki; Bu benim ölümle gelinliğim,
Bülbülümün ise kefeni.
Gül, Bülbülü yanına gelip dalına konmayınca,
Aşkı için dile gelip ötmeyince, bir daha hiç açmadı.
Gül ve bülbül ölürkende ayrılmadılar birbirlerinden...
Aşkları konu olmuştu masallara,
Yol göstermişlerdi nice aşıklara.
Kimi zaman Leyla ile Mecnun’dular,
Kimi zaman Ferhat ile Şirin,
Yusuf ile Züleyha oldular kimi zaman,
Aslı ile Kerem adını aldılar.
Kimi zamanda yalansız bir sevda yaşayan,
İsimsiz garibandılar...
Ve son....
Mehmet Akif Aksel
