Yaşım Eflatun Rengim Kırk

bir ’sen’ gördüm
içinden mut çıkaracak
hiç eski bir
eski bir’im kalmamıştı
bir
im
seni görememeyi bile kandırmadım
seni sevdiğimi kazımak isterken
üzünçlü hallerini sakladığına

zengindi dudaklarım türkçem gibi
bir türkü tutturdum tüm evren karakterli
gecenin en bağnaz yerinde asılı kaldı
gayreti hasretimin
sesimle yırtıldı karanlık
üstelik
ötesinde bile yoktun ızdırabın
ardından acı
yitirdi bekaretini toptan bütün anlamlar
ve
evliydim damarlarımda olmamanla
oysa kan bulaşığı kokusuydu
tenimden koparıp atamadığım
senin tortun
kanının toprağı
binlerce yıllık tek yasağım

say ki gözlerimin yöresiyle
aynı yörede doğdun
say ki tenimdeki terle var olabildi
bensiz gün ışığından bir şey anlamaması
gülen yüzünün
sonsuzluktan anlamayan
bu
sen misin?

sen şimdi başka bir odada
başka bir deride esmerleştiriyorsun güneşi
bir oğlun var
ve belki bir daha olacak
ve ben belki çürüdüm kimbilir
yaşım eflatun
rengim kırk
bil ki seninle yer değiştirdi ömrüm
ben senin yerine binlerce ölü
sen şiirin soysuzlaşması
böylesine bir sevdanın
soylu bir çiçek gibi uykusuzlaşmasında

milyon yıl önceden milyon yıl sonraya
zamansızlık bataklığında
oyuncağım olmadı
ağladığımı gören
avuçlarından yağmur içtiğim
bir gölgelik
ama ben inimden senin için çıktım
burası öyle bildiğin bir akış değil
herşeyimi dünya cehenneminde bıraktım
yüzüldü derim etim tırnağımdan ayrıldı
kuru bir düşünce kaldım akıl bulutumda
yağmak için yüreğinin en katı yerine
takıldım iri gözlü bir hüznün ardına


’sonsuzluk fanidir yavrucum
fanidir aslolan sonsuzluk’

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.