Bu gün on dokuz Temmuz
23:59
Yok hükmündeyim bu gün
Hüznün en koyusunda
Çıkıp kül şafaklardan yola
Başlıyor tutsaklığım
Bir yürek çarpıntısında

Oysa çiçekler derleyecektim
.......bir çocuğun gülüşlerinden
Sevinçler biriktirecektim
......minik bir yüreğin atışlarından
Ve gülümseyecektim
Tüm kuşatılmış acılarıma inat
Bir mutluluk şarkısını yine
Hatırlayacaktım

Yok hükmündeyim şimdi
Çoğul yalnızlıklar kuşanıyorum
Ki, bulutlanıyorum
Tutup ağulu sağanaklarını
Gözkapaklarımın prangalarında
Susturup tüm seslerini evrenin
Çığlıklanıyorum

Bu gün yok sayacaktım acıları
Sığınıp savurgan cömertliğime
Alabildiğine mutluluk sağacaktım
O’nun onuncu yılını kutsayıp
Kara gözlerinde konuksayacaktım
Ve tutup avuçlarımda minik ellerini
Buseli bir gül koyacaktım alnına

Yok hükmündeyim artık
Bitti umutlu bekleyişi yüreğinin
Sustu çağıltısı coşkunun
.....‘artık ortağısın
.......onulmaz yalnızlığımın bebeğim…
........tuttu seni de öksesi yaşamın’
Biliyorum yok hükmündedir
Mahçup bir ‘Affet Karakızım’ sözcüğü
Çünkü yok hükmündedir bu gün
Savunmasız, bahanesiz, çaresiz
Yok hükmündeyim.