İnsanım gerçekleri diyemedim
Haksızlık var söyleyemedim
Umutlarımı çaldılar bilemedim
Bende,ben insanım yeter diyemedim

Umutlarımı aldılar sabrettim
Ekmeğimi çaldılar helal ettim
Suyumu aldılar yine şükrettim
Bende,ben insanım yeter diyemedim

Bağımsız bir gazete çıkardım
Amaç sizin kaleminiz olsun dedim
Soframa üçkâğıt koydular yemedim
Bende,ben insanım yeter diyemedim

Ayrı gayrı hiç yalan yazamadım
Bir liram vardı üstüne koyamadım
Zengin sofrasına oturdum doyamadım
Bende,ben insanım yeter diyemedim

Özümdeki sevdayı hep yazdım
Kalem elde umutlara daldım
Kardeşlik kalmamış artık uyandım
Bende,ben insanım yeter diyemedim

Sevdayı her şeyden üstün kıldım
Köylüyü şehirliden mert buldum
Siyasetçilerden hep uzak durdum
Bende,ben insanım yeter diyemedim

Yerde bir çanta dolusu para buldum
Haram diye bildim elimi sürmedim
Anlattım aptalsın dediler aldırmadım
Bende,ben insanım yeter diyemedim

Çoğu zaman geceleri aç yattım
Kimseye karnım ağrıyor diyemedim
Hep sevdim bir kere sevilmedim
Bende,ben insanım yeter diyemedim

Doğruluğun bedeli acılardır bunu bildim
Ben bende değilim bunu hep söyledim
Acılar içerisinde yaşarken belli etmedim
Bende,ben insanım yeter diyemedim

Bunca cefayı neden çekiyorum
Sevgiliyi özünde seviyorum
Özümdeki insanları hep sevdim
Bende,ben insanım yeter diyemedim

Umutlarım yakındır diyorum
Herkes ektiğini biçer biliyorum
Sebepsiz değil bunlar söyleyemedim
Bende,ben insanım yeter diyemedim

Dostcakalın
Yaşar
Not: Dost uyarısıyla düzeltme yapılmıştır saygılarımla