20
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1477
Okunma
Benim ki, gölgesi suya düşen bir yalnızlık
Salındıkça sular çoğalıyoruz
Her yer nasıl da kalabalık
Sularımızda boğuluyoruz
Gündüz gün üstümüze
Gece ay salınsa da içimize
Yar olmaz kimsesizliğimize
Hal bu ki, çoğalmak bizim nemize
Yalnızlık kucağı açık yar
Çoğaldıkça sert bir duvar
Kör karanlığa açılan küçük pencere
Gündüz içine sızan ince ışık
Elin-ayağın bağlı
Kök salan bir sarmaşık
Çözemiyorum
Çok dolaşık
Göl kimsesizliğinden durgun
Deniz çoğaldıkça dalgalı
Kıyılarda soyunur utanmaz
Eğer her gün bir dalı
Yüzümü yıkar yüzsüzler
Yalnızlık eskimez mi
Baksak yenisi kaç para
Götürsen uzaklara
Yalnızlıktan yanıyorum
Yatırsan beni kara
Hayrettin YAZICI