Güneşin Değdiği Kapıda

nerde durup da düşünsem seni
orasıdır şehir
kuşlar orada sağırlaşır ölüme
ve sen hep
bu oyunun sonunda
arkana bakmadan gidersin
bir gitmen oyun değildir
paçalarında yüzyıllar
uçarısın içimde
kaybolursam sana yetişeceğim…

şarkıların hükmü geçmez ardına
can hıraş ederken sabahı gözlerim
gözlerimi dört açarım hayaline
güneşin değdiği kapıda
yavru kırlangıçtır siluetin
gerçekler alır götürür bütün yolları
gerçekler büyütür seni gözümde yavrum
uçar gidersin
ağaçları senin için sevdim
yeşiller topladım gözlerime
delikanlı kıymıklar
kansın diye kanatların bakışlarıma

güneşin değdiği kapıda
sensizlik kanar cayır cayır
ben senim kendimde mülteci
ülkem bildim bir kez varlığını
kirpiklerimi yumduğumda
gömüldüğüm karanlık sensin
alıştım siyahına
isterse herşey bitsin katmer gül gülüşlüm
alıştım böyle gülünce hayalin
yeni gün tomurcuğu saçlarının ucunu saplayışını
yaşamak isteyişime
alıştım siyahına
hiçbir siyah beni korkutmaz artık

kanım bana asi yabancı
içimde dolaşan bu yolcu kendim değilim
damarlarımdan taşan bu yere göğe sığamazlığa
mendil yap incecik kollarını
sil
sil gitsin sensizlik ömrümü
kendimdeki bu sarışım mülteciyi bitir
bir daha hiç buralara gelmemek üzere
götür beni alıştırdığın siyahına
akşam kuşlarının telaşına kanan
bu 40 yıllık çocukluğuma acıma
bakma yüzüme
öpmedim daha kirpiklerini
yüzüm yok yüzüme bakmana
güneşin değdiği kapıda
öpmedim daha
en son hayalinin
en son halini

sende atan ikinci bir sesim ben
sadece seninle benim konuştuğumuz
ayrı bir dil
seni sevmekle sınırlı lügatim
lügatimde gri sarnıcı isminin
içinde umut yağmurları biriktirdiğim
emekleyerek yarattığım soluksuz
bir ilk...
ve son...

güneşin değdiği kapıda
katmer gül gülüşlü saçlarına kondurduğum
o hüzünlü beyaza uyanmakla başlar ağlayışım
olsun...
ülkem bildim bir kez varlığını
ve mülteciyken kendimde
alıştım siyahına
sen gözlerini kapa
ben öyle öleyim böyle usul usul
kanayarak
yıkılmaz köprüler kurarak
sana sevdalı yangınlarıma
sensizlik cehenneminde
koşmalıyım
çiçek yüzlü gidişine
su çiçeği açsın gözlerim
başka hiçbir siyah benim olsun istemiyorum
alıştım siyahına
güneşin değdiği kapıda
iltica ettim yokluğuna
ülkem bildim bir kez varlığını
bütün sınırlarını aç bana artık...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.