ülbüllerin dört mevsim ötüşlerinde,
Çektiğim ahların en yanık ezgisinde,
Dertlerini dost edindiğim hasretinde,
Ettiğim duaların her köşesinde,
Yalnız sen varsın!

Düşünmekten yorulan beynimin hücresinde,
Mağrur bir aşk hikâyesinin başrolünde,
Tükenmek bilmeyen bir kalbin dilinde,
Yaşadığım her saniyenin salisesinde,
Yalnız sen varsın!

İnsan severse,her yerde sevdiğini de taşır yüreğinde.Bu elinde olan bir şey değildir.Gezerken,yemek yerken,bir deniz sahilinde,farketmez gerçi her yerde yüreğinde taşır.Hüzünlerle dolar,yanında olmasını ister.Gerçek bir sevgi sie,bir annenin yavrusuna olan özlemi kadar,saf ve doğal sevgisi kadar yanar yüreği.Sevginin gerçeği budur.Eğer yüreğinde taşımıyorsa yüzeysel bir sevgi ise,zaten kendi hayatını yaşar,aklına geldikçe arar.Bunun dışında hayatın akışına bırakır kendi hayatı ağır basar.İnsan,sevilenin de aynı duygularda olup olmadığını anlayabilir bu şekilde.Duygular tek taraflı mı,yoksa karşılklı mı kısa zaman içinde anlaşılır.Tebrik ederim,çok güzel ve özel bir eser okudum kaleminizden.Selam ve sevgilerimle.Puanım elbette yine tam.