42
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1752
Okunma

Adı Nilüfer’di
Olağanüstü güzelliğiydi efsanesi
Güneş boyun büküyordu
Aydınlık köreliyordu ışığında
Ve güzelliğinde tüm çirkinlikler yok oluyordu
Susmuş bir yalnızlık şehriydi yaşadığı
Yasaktı aynalar kendisine
Çünkü yok olacaktı
Su üstüne oturacaktı beyaz bedeni
Yüreğinde titreyen korkuları yaşıyordu
Bir gün, bir gün olmamak..,
Söyleyememek şarkısını
Dünden bugüne
Rüzgarla birdi etekleri
Kirazı öpmüş dudakları
Gülümseyemeyecekti..
Günler geçiyordu
Büyüyordu içinde kendini görme tutkusu
Sözcükler bile bilmiyordu anlatmayı
Sabah güneşiyle bir gün,
Uyandı apansız
Susamıştı bir damla suyun tutkusuyla
Koştu su kenarına
Eğildi bir kuğu edasıyla
Gördü aksini suda
Aşık oldu birden kendine
Maviliklerden kopan fırtına gibi
Acımasız karanlık belirdi
Zaman yok oldu yaşamda
Dönüştü gözlerinde ateşten fer
Ve oturuverdi su üzerine N İ L Ü F E R
KATRE