dün gece yine
yeniden okudum yazdıklarını
hecelerin tamamladığı kelimeleri
yüreğinin kelimeleri sürüklediği dizeleri

kaleminin nerede durup
nerede alıp başını gittiğini
yüreğinin nerede durup
nerede deli taylar gibi rüzgar olup estiğini

ezberledim bir tanem ezberledim
ve anladım ki ben
hep sendeymişim ezelden beri

hece hece yaşamışız biz bu sevdayı
mısra mısra düşmüşüz bu yangınlara

Leylâ’nın Mecnûn’u,
Mecnûn’un Leylâ’sı olmuşuz da
yanıp kavrulmuşuz serapsız vahasız çöllerde

elimizde kuru hurma yaprakları
saçlarımızda solgun nar çiçekleri

ondanmış hasreti vuslat bildiğimiz
ondanmış bin tövbe edip
bin tövbe bozarak sevda kapısından geçtiğimiz,
tutuşturduğumuz ondanmış mesafeleri

hasret denilen şey nedir ki
bir daha yüzünü görmeyecek
sesini duymayacak olmanın eziyeti mi
ben çoktan geçtim o işkenceleri

eğer düşümde görmüyor adını anmıyorsam
aramıyor sormuyorsam
sildiysem yolundan izlerimi

ne unuttuğumdan
ne unuttuğundan değil sevgili
öylesine kaplamışız ki dört yönü
dört mevsimi, günleri geceleri

farketmiyor artık gözgöze olmanın şenliği
biz çoktan aşmışız bu zâhiri hâli

şimdi
bir fânus gibi örttüm üstüme zamanın sislerini
yüreğimde şifalı bir el gezinmişcesine dindi sancılarım

sabır çiçekleri büyüttüğüm
gizli bir bahçe var şimdi şiirlerimde

içimde
o çok sevmenin
ve sevildiğimi bilmenin sükûneti

kıyameti bekleyen bir ölü gibi
sevdana yattım
ölmeye yatmak gibi...

CEYDA GÖRK 22 Aralık 2006 sa: 4.58