Hasretin aşk rüzgarındaki bıraktığı ize



Git ki

sessizliğin

ben de solusun


ne zaman yalnızlığımı sana getirsem

kapıda karşılıyorsun

sanki işlediğim günahları

sevginle tartıyorsun



hasret ağır basıyor

yerden kesiliyor ayaklarım

boynuma sarılırken

sıcaklığın bir yerlerime dokunuyor

sanki o an içimdeki kadın üşüyor

saçların kızıla çalıyor gözlerimde bir zaman

kim bilir belki gözlerinde akşam oluyor



ne zamandır diyorsun ne zaman

hasretini içimde saklıyorum

diyorsun ki

sen aşkı içinde saklamayı ustalık mı sayıyorsun



aşk

aynı ateşte bir olmak

aynı yangında kül diyorsun

diyorsun ki

hasretini vur bağrıma

süte dursun göğüslerim

geldin ya

daha ne isterim



ne zaman yorgunluğumu sana getirsem

duvardaki kırık aynanın karşısında

üstü güllerle ’ seni seviyorum ’ yazılmış

ipek örtünün üstünde ağırlıyorsun



ne zaman cesedimi sana getirsem

yüreğine mezar kazıyorsun

öldüğüme değil de

seni yalnız bıraktığıma ağlıyorsun



ağladıkça

bana

akıyorsun


15 Temmuz 2009 datça


İsa İnan