Bazen ne kadar da yavan kalır kelimeler,

Hissettiklerini değil anlatmak,

Benzetemezsin bile…

Öyle düğümlenir boğazın,

Ya da kelimeler ya da o her neyse, düğümlenir velhasıl…

Uğraşır, ıkınır, sıkılırsın, bi türlü bulamazsın…

Nasıl tarif etmeli, nasıl anlatmalı ki !

Sonra, hani biraz da çaresizliğin mecbur bıraktığı suskunlukla,

Anlatmaya çalışmanın saçmalığını fark edersin.

Ne demeye kendini paralarsın ki !

Hadi diyelim anlattın ne hissettiklerini,

O insan anlar mı yaşamadan!

Sen anlar mısın onun anlayamamasını?

Bu kadar yoğun yaşarken duygularını…

Ve dönersin içine, bu sefer anlatmaya değil,

Daha da anlamaya çalışırsın kendini…

Bi de bakmışsın seni anlamayan insanın halindesin,

Anlamlandıramadığın düzinelerce düşünce, duygu, çığlık…

Bazen mutluluk, kahkaha, yüzünde koca bir tebessüm…

Yaşamalı yani…

Sadece, yaşamalı bazen…

Kendi düğümünü kendin görmeli,

Koccaman bir tebessüm yaymalısın yüzüne,

Başkası ister anlasın ister anlamasın…

Yaşamalısın her duygunu gönlünce…