gecikmiş gibi

bir nefes çekip sigarasından

yüzü poyraza küsmüş

yanan köylerin duvarlarına

sıva yapıyordu

Topal Kazım


elleri

yarını kucaklayacak kadar güçlüydü

her kuş ayrı bir yol çizerdi

havada uçarken

hepsini görür

kimselere söylemezdi

Topal Kazım


sevimliydi

kan bulaşığı gözleri

karaya çalar da biraz

yüreğimize dokunur

bakarsan

birikmiş cehennemi


bir sarhoş

kör bir duvara işerken

kızarır

Topal Kazım

öfkesi çitle çevrilmez

alın teri karışmıştır harcına

kirletmek istemez


rehine bir yaşama yataklık yapıyoruz

der ve güler

gülüşleri avurtlarına kadar doludur

topallığı

ana rahmindeki tekmelerden sorulur


yıkıntılar ortasında

elime bir karanfil tutuşturuyor

hamile kadın

gözlerinde cennetin ayak izleri

belli ki en büyük kızı

Topal Kazım’ın


bir uçurum kenarında

kirpiklerine tutunuyorum

hasretin adlarını sayar gibi

başlıyor anlatmaya

Topal Kazım

her çocuğu yeniden doğuyor sanki


birinci çocuk

gözle kaş arası

olup bittiye getirilmiş

Müjde koymuşlar adını

ikincisi uykuyla korku arası

adı Umut

üçüncüsü uzak yol dönüşü

yorgunluktan farkına varamamış

adı Özlem

dördüncüsü köyü kurtlar sarmıştı

adı Yankı

beşincisi köyü yakılırken

karısı sıkıca sarılmıştı

adı Alev

altıncısını hatırlamıyor

gurbet yollarında iş ararken

düşük yapmıştı karısı

kanla acı arası


üzerine kaplama yapılmış

bir tekerlek gibi çıkıyordu sesi

koyu renkli elbiselar giyer

matemi sürekli üzerinde taşır

en çok da ona

çatal karası bıyık yakışır


sırtını dağlara yaslayıp

düşünür günler boyu

muhtarlığa adaylığını koysa

gülüp geçer çürük dişlere inat

yaşamın ince sıvasına koyulur


beyazına sinekler sıçmış

tül perdenin yanında durur resmi

Topal Kazım’ın

resmin çerçevesi

yangınlarla çevrili

köyü gibi

köyüm gibi

İsa İnan