aklıma bir şehir efsanesi geldi.
hocaya sormuş biri:
hayvanların yanında
çıplak bulunmanın
hükmü ne ki?
hoca
bir yasak duymadım hakkında,
demiş.

adam başlamış soyunmaya.
hoca ’dur be adam!
ne yapıyorsun sen?’
demeye kalmadan
adam
üzerindeki her şeyi çıkarıp
binayı terk edip
sokaklarda koşmaya başlamış.

bir müddet sonra yığılıp kalmış
bir köşede,
ölmüş...

elinde bir ayna varmış.
aynaya bakan kendini horoz,
ayı, tilki, inek, kuduz
görüyormuş.

neden aklıma geldi?

neden ve kimden utanıyoruz?
diye sordum da kendime ondan.

kim kendini sütten çıkmış ak kaşık sayabilir?

yaşamlarımızı dürüstçe
ve keyfimizce
yaşayabildiğimiz kaç ortam
ve kişi var?

niye beş para etmez adama
beş kuruşluk menfaatimiz için düğme ilikleriz?
köprüden geçene kadar
ayıya dayı demeyenimiz var mı aramızda?
beni sevecek, benden hoşlanacak diye
olmadığımız kılıklara az mı girdik?
masum yalanlar dahil
yalan söylemeyen kim?
canı yanmasın diye
can yakmayan var mı?

ben çok düzgün biriyim,
ama bana şimdi hoşlandığım biri
senden hoşlanıyorum
ve seninle olmak istiyorum dese,
nereye raflanıyor olgunluğum?

’yok, ben dese de karşılık vermem,
istifimi bozmam’ desem,
dememle kime hava attım
ve hangi duygumun poposunu okşadım?

olduğumuz kişi olmadığımız ortamları düşününce
ya çıplağız; ya da hayvan.
dürüst olmak o kadar da kolay değil...
bence biz böyle böyle insanız...

insan utangaç düşünen hayvan
diyelim de
sıyrılalım bu işten...

Utangaç Düşünen Hayvan Yazıtı