Nedendir bilmem ama bu sayfaya geldiğimde ya da gelmeyi bir yana bırakalım "yakamoz" ifadesini gördüğümde farklı duygular kaplar benliğimi. Neye benzeteceğimi düşünüyorum da aklıma bir şey gelmiyor. Sadece "kendine yakışmasını bilen asil" kelimesi diyebilirim. Evet aklıma asalet düşüyor. Ama bilinen asalet değil. Asil kelimesinde mecburi bir asalet vardır, benim sözünü ettiğim ise "kendiliğinden doğuşu" olandır... Bunu söylememin sebebi ne peki boşa lakırdı etmesen Havin olmaz mı diyebilirsiniz belki ama cevabım da hazır hani " sayfada rahat nefes alıyorum, hür bir gezintisi oluyor gözlerimin" hani bunu verdiği için kaleme teşekkürü de borç bilirim.



Şiir için yine çok irdelememem gereken sayfalardan birinde olduğumun farkındayım. Sadece okuduğunda bir okuyucu ne alır bunu dile getirebilirim izniyle kalemin.


Adından başlayayım ki "ayaz" kelimesi yetiyor ne hissettiğime. Dizelere düşünce değişir mi, hayır. Çünkü ölüm bile burda başka. Yani aynı havada. Ve şunu söylemeliyim ki, her şiir adını taşıyamayabilir muhtemelen benimkiler de onlardan olabiliyorlar ama gördüklerimde hayranlığımı gizlemeye sebebim olamıyor.



"Yazılır ömrün lâhitine"


Bunu aldığım bölümde zerafet (şiirin tamamında dersek daha doğru olacaktır)var ama şu "lâhit" canımı yakan ayrı bir parça. Ve böylesine vurgun olduğum kelimeyi kullanabilmeniz, kendisine yakıştırabilmeniz güzeldi..




Ve sonra baktığım zaman şiirin tamamı aslında tek bir dizede kendini anlatıyor. Hani o tek bile olsa idi anlardım eminim. Hangisi mi?

"Üstüne toprak düşmeyen o ölüş"


Ölümü biliyoruz tadını bilemesek de gidenlere ağlamayı bazen iş bazen borç biliyoruz ya bu da yeter derim musallayı az biraz tanıma derdine. Gömülürüz beyaz bir örtüyle ki kadın ömründe iki kere beyaza bürünür. Biri nikah biri mezar yolunda. Hani kaç kere evlenenleri hiç saymıyorum ne olursa olsun bir kadın ancak ve sadece "bir kere gelin olur". Yüreği o eşsizlik için bir kere hesapsız tutuşmalara haps olur. Gerisi ...Devamına yüreğim el vermiyor...

Son paragrafta bildiğimiz görünen topraklı kefenli ölümü konuştum. Peki o dizeyi neden aldım?

Azrail'in getirdiği ve kalbimize fısıldadığı son haber çekilmeyecek bir şey değil hoş istesek de konuşmak yorar. Peki aldığım o dize?


Diri diri ölü... Kalp sağlam beden de belki ama yürek harman elinde öğütülen ve sergiye hazırlanan bir çimen tanesi. Ya da kıyameti geçirmiş bir dünya bir evren..Bunun resimlenmiş, kurşunla işlenmiş haldi bu şiir. Ve merceği tutmasını bilenin ellerinde şekillenen fotoğraf...



Başından sonuna adını da taşıyor ruhunu da .


Daim olmasını dilerim kalemin...


Sevgimle...