bakma bana
ne olur bakma öyle
katiline bakan bir ölü gibi

hayır
hayır ben öldürmedim seni
yanından geçip gittim
görmedim
göremedim bile gölgeni

bakma ne olur
bakma ölümcül küs gibi
o kocaman elâ gözlerinle

kirpiklerinin gölgesine sığdıramam artık
bu hoyrat ellerde parçalanmış
perişan mâziyi


istemez miydim sanırsın
elimi uzatıp
tutmak ellerini

kimseni okşamadığı kara saçlarını
öpe koklaya parmaklarımla tarayıp örmeyi

başını yaslayıp göğsüme
annemden işitmediğim tatlı sözlerin hepsini
bir ninni gibi kulağına fısıldayarak
yanağımdan yüzüne düşen bir damlada
yüzünde gülistanlar büyütmeyi

ne yazık
sana söyleyemedim bunların hiçbirini

içimden geçenleri
yaraya tuz basar gibi bastırdı acılar

adın "öteki ben" di senin
diğer adın gençliğimdi belki
ne sen beni tanıdın
ne ben bilebildim seni

esaretim
hederliğimdi
beterliğimdi

güzelliğin ilenciydi tutulduğum
bütün gözler üstümdeydi

şüpheliydim
elim tetikteydi
ama ben öldürmedim
inan ben öldürmedim SENİ

bakma bana öyle
katiline bakan bir ölü gibi

görmüyor musun
mecalim yok artık
dizlerimin üstünde sürünerek bu çöl biter mi

bırak
geç git yanımdan
azad’et beni

ben çoktan unuttum seni...

ceyda görk
4temmuz2009