ellerinde aşk çizgisini uzatan
adı kayıp sevgili
her boğumda beni zikrediyor doksan dokuz kere
farkında değil

senelerce senelerce evveldi
çok sonraları bağışlanmayacak bir şey için
suskuya melek kanatlarında inen aşk
tozunu silkeleyen hayat rüzgarına
en uzun hatırasını yazmış
o da savurmuş elin üstüne
okunması mucizevi bir imtihan ile

inayetini saklayan son bakış
dağılıp giden ufkun gözünde küçüldükçe
geriye dönmek
döndüğü yerde bulmak
bir sevgiliyi mutlu eder ancak
ancak bir el için daha fazlası
söylenmeyenin yazgısı

yanlış meyillerde
ruhuna yol çizen kızgın aynı el
şimdi hangi mevsim için değiştiriyor derisini
ya da koparılınca batması
batınca kanatması
kanatınca daha da çok kanması muhtemel bir çiçek için
feda ediyor kendini

acı yüzden çekilmiştir
çektikçe çile
günah boylu boyunca seccadedir
bir kere değdirmeye gör alnını
surettir silinmez hiçbir lekede
sen sevmeye büyütürken ellerini
işte o an duan fısıldar tanrının elinden eline

bütün közlerde küllenenin adıyla
aşktan öte yol giderek başlayan zaman
eksilmek için eksiliyor
başıboş bıraksan da ellerini
onlar şimdi pişman sevgili
bin gecede bir bulunurdu
kalbime değdiğinde ellerin…