Eflatuni yalnızlığım düşüyor şarabi akşamlarıma
İçimde dünden kalma bir kız çocuğu,
Mahzun, biraz da ağlamaklı
Manolya kokulu bir bahçede koşuyor yine
Dizleri değil,bu kez yüreği de yaralı

Sensiz evimin soğuk penceresi
Karanlıktan ürken bir sokağa bakıyor
Her köşe başında bir kurt kapanı var
Kaptığı ellerinde kalıyor

Korkuyorum...
Çığlıklarım sessizliğe dönüşürken
Avuçlarımda haziran geceleri yanıyor
Aşkı-ı memnu bir sevda
Deniz fenerlerine dilek ışığını asıyor
Ve,gözlerim gözlerini ilk defa tadıyor

Halbuki,bilsen...
Kimliksiz bir savaşta
Künyesiz bir nefer gibiyim çok kere
Kitaplardan öğrendiklerimi
Yazıyorum duvarlara ürkek fırçalarımla
Yasakları deliyorum asi bir yürekle
Koşarak yine sana geliyorum

Seviyorum...
Bu keşmekeşte bile seni
Tüm hücrelerimde adın mıh gibi
Sensizlikte bilsen ki
Her bir zerrem nasıl dağılır

Sevdiğim,herşeyim...
Tanrıdan sonra içimde
Bir adın kalır...

Yasemin Göksel