Issız, sessiz,
Bomboş sokaklar,
İçimde bir emir; Yürü!
Rutubetli odam,
Yalnız dört duvar,
Orada yaşa ve Çürü!

Geceler ayaz, yağmur yağmakta,
Yine yırtık pabucum su almakta,

Üzerimde bir palto, her yanı delik deşik,
Düştüm! Ayağıma kötek oldu eşik.

Kafamda sorular; Kimdir? Nedir?
Evde garip başıma yastık oldu sedir,

Yoğunlaşmış düşünceler, her düşünce bir adım,
Yalnız aşkımı unuttum ya neydi benim adım?

Bak işte bir sarhoş naralar atıyor,
Belki de dertlerini kadehlere satıyor,

Düşmemek için adımlar yavaş ve emin,
Belli birazdan ona yatak olacak zemin.

Süratle geçti bir araba eş ona yıldırımlar,
Birkaç saniye de yine sessiz kaldırımlar,

Sönük ışıklarıyla güneşe özenirken lambalar,
Karşı evde parti var ardarda gelir sambalar,

Başım önemi eğik ellerim ceplerde,
Benim bütün sorunum hiçlerde ve heplerde,

Zindanlardır bilirim sonu hep bu yolların,
Aşinası değil miyiz biz bu karakolların?

Gözpınarlarımdan damlayadursun katreler,
Bilinçaltıma yerleşmiş asık suratlı portreler,

Bilmem ki bu deli gönül ne vakit gülecek,
Yoksa Ya Rab bu kulun gülmeden mi ölecek?

Tüm bu sorunlarla ararken aydınlığı,
Adımladım fakat, yenemedim karanlığı,

Tanınmaz artık yüzüm, karışmış saç sakal,
Gidiyorum çaresiz, affet Gülüm hoşça kal,

Issız, sessiz,
Bomboş sokaklar,
İçimde bir emir; Yürü!
Rutubetli odam,
Yalnız dört duvar,
Orada yaşa ve Çürü!