Bir babalar gününü daha anıyor,
Yaşıyoruz bugün baba...
Her yıl söyleriz kendi kendimize,
Anneler gününde,
Dünya Kadınlar gününde,
Dünya Sevgililer gününde,
Ve de Babalar Günü’nde...
Bir gün anılmak olmaz,
Senede bir gün hatırlanmak,
Senede bir günü SANA ADAMAK,
Yetmez...yetmez, yetmez deriz.
Kırık plaklar gibi söyler,
Tekrar eder dururuz.
ERTESİ GÜN, YİNE UNUTURUZ...

Hep unutur,
Her zaman yine unuturuz.
Ertesi gün acı gelir,
Ya da tatlı gelir yaşam heyecanı...
Hayat Savaşi, hengamesi
Yükler altında ezilir,
Yoklar altında tükenır,
Keşkelerle bilenir,
Yine unuturuz sizleri...
Kusura bakmayın artık,
Herhalde bizler de,
Zamana uyduk biraz...

Sevgimizin azalmasından değil,
Acımızın azalmasından hiç değil,
Sizleri unutmak,
Değerinizi bilmemek,
Kalbimizden silmek değil bu.
Hayır, hayır hiç değil...
Aslında söylenenler hep doğru,
İçimizde,
Kalbimizde,
Yaşamımızda her an varsınız.
Damarlarımızdaki kan kadar,
Soluduğumuz hava kadar,
Bize yakın,
Bizimlesiniz...
Bunu iyi bilesiniz.
Gelin görün ki, hayat acımasız
Hayat şartları çok ağır.
Beşiğine giren çocuk,
Borçla doğuyor...
Ana rahmindeki çocuk,
Doğmadan borçlanıyor.
Çocukluğunu, gençliğini yaşamadan
Ekmek parasını düşünüyor,
İşte bu sebepler baba...
Sen de bilirsin bunu.
Yoksa unutmak mümkün mü seni?
Yoksa, kim unutturabilir seni?

Sizler içimizde,
her hücremizde,
Bizimlesiniz.
Nasıl unuturuz sizi?
Sevgili unutulur mu?
Aşık, Maşuk’unu unutur mu baba?
Şuan iki damla yaş,
Göz pınarlarımda,
Akmaya hazırlanıyor...
Başladı bak yanaklarımdan kaymaya.
Yüreğim sevdalı gibi eriyor,
İçim içime sığmıyor,
Bir figan, bir feryat,
Ruhumda bir tufan kopmak üzere,
Sen de bu duyguları yaşamadın mı?
Söyle, nasıl unutulursun?
Seni nasıl unuturuz baba?
Bu kalpler içimizde attıkça,
Sevgi sevgi haykırdıkça,
Unutmayacağız...
Unutulmayacaksın baba.
Bir babalar günün daha geçti,
Günün kutlu olsun baba...

21. 06. 2009
Suat TUTAK
(Yeni şiirlerimden)