Aşkın membaası içimizdedir
Kimse aramasın başkasında
Kime nasıl bakarsak öyle görürüz
Bülbül gibi dut yemişe dönüveririz..
Gözümüze pembe bir perde iniverir
Göremeyiz gerçekleri..

Bir bakarsın içinden filizlenir duygular
Çiçeklenir, renklenir, bahar geldi sanırısın..
Üzerine sevgi almak için konar arılar
Tertemiz duyguları alıp kaçarlar,
Sen kendini hep sevildin sanırsın..

Yok edip içinde yaşadığın hayatı
Kurarsın pembe panjurlu bir köşk gönlüne
Orada yaşamaya başlarsın belli bir müddet
Seversin hemde gururlu bir şekilde..
Ta ki kira günü gelince köşke
Afallarsın birden bire, ulan noluyo derken
Dımdızlak kalırısın sokak ortasında..
Dövünüp durursun, ‘ah sevmeseydim keşke’..

Gözü kör olmasın aşkın artık..
Bu nasıl eziklik, başıbozukluk..
Bile bile kullandırmak kendini??
Aşkın gözü kör olmasaydı eğer,
Herkes görürdü bu rezilliği..

Ulaş Tuzak