Doğunca fecre güneş, serde bâd-ı sâba diner
Göğün kanatları mahzûn duâya perde iner

Melâl bulutları kaplar helâk olur yüreğim
Solunca cümle çiçekler şaşar kalır feleğim

Vakit geçer zamanın çarkı döndürür başımı
Vurunca mühr-i sükût lâl eder revân yaşımı

Bu eylülün yasıdır sanki ölmüş allı gelin
Öter ki boş yere bülbül; hazânı geldi gülün

Sözümde çokça hain prangalar çürüttüm ama
Yenildim işte bu güz sûretinde bengi gama

Sesimde yankılanır hüzzam ezgilerde cefâ
Bu dünyanın yüzü mihnet,gönülde yok ki sefâ

Yakıp kül etti bu dert sanki bin belâ ateşi
Gelince nev baharım doğsa gönlümün güneşi

Hecende sürgün ayım, yıldızım kayar gecene
Bu eflatun geceden hangi aşk düşer hecene?

Yarım kalır zamanın tozlu sayfasında adım
Tamamlanır mı duâm, cümleler seherde yarım?

Gözümde seyre dalar bin çeşit parıltılı yaş
Madem ki ölmeye geldik, hayat nedir bu telaş?

Ne yandan esti bu rüzgâr dağıttı toprağımı
Dalında akları yokken kuruttu yaprağımı

Hüzün vurur cana, bahtımda bitmeyen karalar
Zaman geçerse biraz, belki inlemez yaralar

Her eylülün sarı yapraklarında ağlar ölüm
Visâl gerek bana artık, yaşam bu canda zulüm

Sararmadan yeşil ömrüm yolunda gitse bu can
Düşünce yaprağı gönlün kavuşsa yâre her an

İşit bu sözleri şeydâm, biter şu fâni hayat
Gönülde sönmeyen aşkınla gelse bâki memat

Mefâilün feilâtün mefâilün feilün

Nurcan Avcı