Bin dokuz yüz kırk dört yılları idi,
Ahıska ya demir yolu dizildi.
Tren gelişi sevinçle kutlandı,
Milletim sürgünden bihaber idi.

On dört kasımında kızıl askerler,
Halkı aniden perişan ettiler.
Kamyonlara binmeyi emrettiler,
İstasyona peş peşe götürdüler.

Dağlara beyaz kar yağdığı zaman,
Kür çayını buzlar sardığı zaman.
Körpe ihtiyara vermeden aman,
Sürüldü milletim ana yurdumdan.

Bağ bahçe ev barklar kimsesiz kaldı,
Pişmemiş yemekler ocakta kaldı.
Kiminin sofrada yemekleri,
Eller vurulmamış soğuyup kaldı.

Sahipsiz kaldı yurtta camiler,
Kapandı vatana artık kapılar.
Nice insanlar: -Ah vatan dediler,
Vatan hasretiyle vefat ettiler.

Çekilir mi bu kadar acı hasret,
Var mıdır dünyada “Vatansız” millet?
Kaldı umudumuz tek bir Allaha
Ya Rabbim bu zülüm den sen hilas et.

Hey benim AHISKAM baba diyarım,
Hey benim ASISKAM ana vatanım.
Elli sekiz yıl dır gurbette halkım,
Vatanı özleyerek hep yanarım.