Loş ışıklı gecelerin çilekeşi;
Kiminin anlık neşesi,
Kiminin hayat endişesi.
Ve bir köşe başı,
Onun ilk aldanışı.
İşte bu hazin öykünün başlangıcı…

Koy vermiş kendini besbelli,
Kaybetmiş neşesini, sevincini, sevgisini;
Loş ışıklı gecelerin çilekeşi.

Kimileri gülüp geçti bu haline,
Kimileri üzüldü bakıp bakıp gözlerine.
Nedir sebebi bu hüznün?
Nedir bedeli bu günün?
Söylemez hiçbir şey;
Ne bahseder kendinden,
Ne vazgeçer loş gecelerden.
Ne konuşur, ne dinler seni,
Loş ışıklı gecelerin çilekeşi.

Dilinde unutamadığı bir şarkı,
Belli ki var yüreğinde bir sevdası;
Masum bakışları,
Bazen de anlık tebessümü
Ve yine gözyaşı…

Hey… Gecelerin sırdaşı!
Dumanlı mekânların sabır taşı.
Kiminin tadılmış hazzı,
Kiminin yaşanmış macerası,
Loş ışıklı gecelerin arkadaşı…

Ağlar ağlar, sonra yine durgundur,
Ne desen o hep suskundur,
Berduş gecelerin tek tanığı odur.

Kimi yoldaş seçer karanlıkları,
Kimi sırdaş sayar hatıraları,
Kimi aldanır büyülü bakışlara,
Çare arar kimi aldanışlara,
Susar kimisi de, konuşmaz kimseyle.

Bu gecelerin esrarengiz yanı,
Belki de hayatın son durağı.
Loş ışıklı gecelerin çilekeşi,
Şimdi vazgeçilmez tek eşi.

Ağlar ağlar, sonra yine durgundur,
Ne desen o yine suskundur,
Bu berduş gecelerin tek tanığı odur.