zirveleri seven kartalları vardı sevdiğimin
gönlü
onların dolandığı doruklar gibi yüce

gözü dolardı
içi sızlardı
yüzüme dalıp gittiğinde

yolları seven seyyah gibiydi sevdiğim
hiç bilemedim güzergâhını
menzili ne

nedense
hep çığ düşerdi de uzardı mesafeler
ne zaman yönünü bana çevirse

yıldızına aşık hilâli vardı yârimin
avuçlarında üçlerdi de bırakırdı avuçlarıma
öpüp başıma koyardım
gülümserdi
geri alır da elinle takardı göğsüme

ağacın yaprağını
gemisi batanın salını sevdiği gibi severdi beni

dertlinin dermânı
bülbülün gülistânı sevdiği gibi severdim onu

hem nasıl
delice

...


"ağlatmak kolay" derdi " zaten ağlayan Leylâ’yı"
ve nasıl inanırdım sevgisiyle güleceğime

ne oldu da
dilemmâlara

ne oldu da
muammâlara

ne oldu da
murabbâlara döndük
destan yazarken sevdâlara

ölsem
inanmazdım gideceğine

...


şimdi uzak bir seyyareden seyreder gibi maziyi
küllenmiş bir yangının harlanmaya teşne ateşiyle
özlemek kaldı elimde

oysa
Mecnûn’un çölü
efendinin sadık kölesini sevdiği gibi severdi beni

sultânın kulunu
kulun sultânını sevdiği gibi severdim onu

hem nasıl
delice...


CEYDA GÖRK
19 EYLÜL 2008