“Yazmasaydım” deseydim,
İnan hiç sev(il)memiş sayardım kendimi…

…ardından, benden akan çok şey oldu
Bunlar hep şey olarak kaldı-çünkü yokluğundu!
Gülünce yüzünde gamzen yoktu-aramadım-
Titreyen ellerimi inan hiçbir ele vermedim…
(gittiğin gün bile en çok yine benimdin)

“En sevdiğim çiçek papatyaydı/ şimdi
Boynu bükük bir tek o kaldı bahçemde…”

—Neyse şiirimize dönelim/ dedim ya ardından
Baktıysam, seni hiç unutmadıysam-sevdiğimdendi!
Issızlığa bakan gözlerimde bir sen kaldın/ ara sıra
Birde küçük bir kız çocuğu giriyor rüyalarıma…
(yani düşünmek güzel seni-yaşamak, şimdi anlamlı)

“Yani gülüm ben seni dünden daha çok sevmezsem,
Ne mi olur? —aşk çok üzülür…”

Evet, sevgili(m) son mısram ilki kadar “sen” kokuyor;
Eğer ben sevmezsem seni böylesine-ne farkım kalırdı-
Yaşamak neydi? Sevmek hangi yürekte sevmekti!
Ben hepsinin cevabımı yıllarca içimde sakladım…
(şimdi içimden taşan bu sevdanın adını yazıyorum)

Gerçek sevgi ayrılıkta belli olur… Nasıl mı?
Maziye dönüpte baktığında kaçında yaşanılmışlık böylesine unutulmamıştır!
Ve kaçında yaşamak için böylesine yalvarılmıştır yaradana, sen söyle sevgili?

—Sen ve ben bu aşkı “biz” olarak yaşayalım ki-farkımız olsun!